“මට යතුරු ලියන දෙකක් තියෙනවා. මම ලියපු හැම පොතක් ම මේ යතුරු ලියනවලින් ටයිප් කරපුවා. තාමත් මම පත්තර කන්තෝරුවලට ලිපි යවන්නේ ටයිප් කරලා. යතුරු ලියනයෙන් ටයිප් කරන්න වැඩි වෙලාවක් ගත වන නිසා මට හිතුණා පරිගණකය භාවිතා කරන්න පුරුදු වෙන්න. අලුත් ලෝකයට ගැලපෙන විදිහට නිර්මාණ කරන්නත්, ලේඛන කටයුතු මීට වඩා වේගවත් ව නිර්මාණශීලීවත් කිරීමට බලාපොරොත්තුවෙනුයි මා පරිගණක පාඨමාලාව හදාරන්න ගියේ…

“යතුරු ලියනයෙන් ටයිප් කරනකොට වැරැදි වුණොත් ඒක ටිපෙක්ස් ගාලා මකන්න ඕනෑ. පරිගණකයේ එහෙම නැහැ. වචනයක් වැරදුණොත්, ඒ වචනය වෙනුවට අලුත් යමක් එකතු කරන්න ඔන වුණොත් එක යතුරක් (ඇණයක්) භාවිතා කරලා එම නිවැරදි කිරීම කර ගත හැකියි. පරිගණකය භාවිතා කරන්නාට වැරදුණා කියා හිතන්න වත් බැහැ. ඒ වගේ මයි කොම්පියුටරයේ වැඩ වේගවත්. මා හිතනවා තව මාස තුනකින් විතර මට මේ නව තාක්ෂණික භාවිතයෙන් ප්‍රයෝජන ගන්න පුළුවන් වෙයි කියලා…

“අපි පරණ මිනිස්සු, අපට ඉතින් නව පන්නෙට හැඩ ගැහෙන්න බෑනේ කියලා මා කවදාවත් හිතන් නෑ. පැරණි වැව් අමුණු, පැරණි ගොඩනැගිලි වුණත් ප්‍රතිසංස්කරණය කළාම තව කල් තියාගන්න පුළුවන්.

“ඒ වගේ ම තමයි අපේ මොළෙත්. වැඩ ගන්න, වැඩ ගන්න තමයි අලුත් දේ හොයන්න පුළුවන් වෙන්නේ. අලුත් දේ කරන්න පුළුවන් වෙන්නේ.”

“…තව මාස තුනකින් මම මේ නව දැනුම භාවිතා කරලා අලුත් දෙයක් කරනවා. ඒ දේ මට කරන්න පුළුවන්.”

- අනඳපිය කුඩාතිහි, ඉරිදා ලංකාදීප 2007 ජූලි 8, 5 වැනි පිටුව. සාකච්ඡාව සම්පාදනය අසුන්තා එදිරිසූරිය