වෙබ් ආලෝචනා | web alochana

3.0 nihil humanum a me alienum puto

Another Milestone : Wordpress in Sinhala

| Comments


Sinhala language blogosphere reached yet another milestone yesterday, by releasing the first localized blogging tool, Sinhala Wordress!

The idea of translating the software was mooted during “Sinhala Blog Marathon Days” back in April and carried out by a group of Sinhala bloggers within a remarkably short period of time.

So… if you’re already on Wordpress, please try it out by uploading the si_LK.mo file as instructed on the website. Or you can install it anew : full Sinhala Wordpress package is now available for download! Spread the word!

Thanks Malinthe (the 18 year-old grandfather of the project :D ) for leading the group and getting it done fast.

See here for more
වර්ඩ්ප්‍රෙස් සිංහලෙන්! WordPress in Sinhala!

Official website : Wordpress සිංහල



.

“Sonic Canvas of Premasiri Khemadasa”

| Comments

The following essay written by Eric Illayapparachchi, originally appeared in Daily News Tuesday, 28 October 2008 . Please see the end of the post for more related links, articles and media coverage about the late maestro Khemadasa.


Sonic canvas of Premasiri Khemadasa

by Eric Illayapparachchi

Premasiri Khemadasa was not only Sri Lanka’s best known composer but also the founder of the greater tradition of Sri Lankan music. His creativity penetrated almost every aspect of modern music from academic compositions to popular film music.

Although his influence should be immense there is none to absorb it due to lack of talent and philosophy of music among the new-comers. This is the poverty of the musical scene in Sri Lanka.

His latest opera, Agni has already changed the direction of the musical creations and offer a big challenge to the popular concept of music. In a country where the popular mode is the simple song, his music has to change the audience’s relationship to the musical experience.

In the Agni opera you can listen to one-and-half hour musical performance giving the impression of a gigantic epic theatre because of its huge sonic canvas. Each new melody, harmony and rhythmic change is monumental and there is nothing to compare with it in the contemporary musical scene.

It bravely generates superb voices of Indika Upamali, Krishan Wickramasinghe, Subuddhi Lakmali, Sumudu Pathiraja, Wagesha and Thisari who could easily dismiss the entire catalogue of popular singers along with their musical scribblings.

Khemadasa was no doubt Sri Lanka’s foremost composer of classical music who had an intellectual monopoly on this field.

It is very interesting to note that the birthday of Premasiri Khemadasa and Phillip Glass, the American composer who wrote Einstein on the Beach, Mishima, Satyagraha, Glassworks etc., fall on the last week of January.

Perhaps the most salient features of Khemadasa’s music is the use of Western classical music with increased use of folk rhythms. No composer’s music is dramatic than that of Khemadasa’s.

There are many pieces that can be considered as dramatic symphonies with narrative elements and revolutionary additions of notes as an elaboration and sponge-like absorption of the folk colours thought to exist between the sound and rhythm and beyond the reach of the existing codes.

It enhances the spectrum of the code as the Impressionist and Post-impressionist painters such as Degas, Renoir, Monet, Gauguin etc. opened up a vast range of new colourism unimaginable to academic painters.

His music has a significant cross fertilisation with oriental music. He was one of the few musicians in the world who could work in both genres. In this particular sense of argument, he always voiced against the splitting of the audience into Oriental and Western, Traditional and Avant-garde, Bourgeois and Proletariat etc.

The performing of Agni not only in Colombo but also in Negombo, Chilaw, Panadura and Anuradhapura with full-houses has blurred the borders of that distinction and discrimination. The maestro was fortunate enough to find a welcome audience for every performance sometimes even amidst adverse security situations and parking arrangements.

His creations presented a radical basis for music and change the fundamentals of aesthetics of music and also its pedagogy. He fully embraced the use of folk music, sometimes its rare and esoteric categories such as Punam Gee to give a greater rhythmic and harmonic variety. He had a Levi-Straussian fascination for the repositories of the folk life available in their work-songs.

From the very beginning of his musical career, he endeavoured to create a tonality totally different from the traditional signing. In Sri Lankan music, the modernism should be the name appropriate to his trend of thought and philosophy in music.

There only we can experience how the refrain or ritornelle works effectively fascinating the heart of the native within the context of a larger creation and complex musical procedures. Modern music-blenders, fusion-experts and sales-rep singers would never reach this apex of musical creation.

They all want to replace the Muse with the computer and its fusion software.

According to Jonathan Harvey, Muse the Greek counterpart of Goddess Saraswathee is the crucial symbolic feminine figure in the composer’s life.

As the etymology of the words suggested, Harvey says, the idea of the Muse has always been central to music.

The word Music is derived from the Greek meaning of the Muses, suggesting that it was the art form most associated with the particular inspiration that only a Muse could bring.

I am sure that the Muse of Khemadasa dwells in his simple refrains or ritornelle. Gilles Deleuze and Felix Guattari, two Post-modern French philosophers who wrote on the philosophy of music in their landmark philosophical project, A Thousand Plateaus; Capitalism and Schizophrenia, admit that the Refrain or its Italian counterpart category, which means ‘the little return’, i.e. recurring part of a musical creation usually appearing again and again, creates the core and spirit of music.

When we evaluate the contribution made by Khemadasa for the musical world, we can easily witness that he has been able to fill a serious gap hitherto prevailed not only in the Oriental music but also in the Western classical tradition. Blissful moments of his music brighten the darkness and chasm created by that lack up there as the hegemony of the Western music and the complacence of the Oriental tradition. Even Western music, although it is a great musical language, still needs to acquire something from Non- western cultures.

Here we should appreciate the fact that the Western music has accommodated and absorbed many elements and moods from African and Latin American music in terms of codes, tempo and tonality. In fact, accommodating the sonic qualities of other cultures is a moral responsibility of the art of music.

Pierre Boulez argued that he was struck in a violent way by the beauty of the Far Eastern and African works.

He said that although this beauty was so far removed by his culture it was so close to his temperament.

Khemadasa was no doubt one of the pioneers who endeavoured to include the Oriental musical sensibility and its own elements in the Western tradition.

He has been successful in accommodating code additions, new rhythms and new sentiments hitherto unknown to the West, in his creations.

For him music was a way of life, a way of being in the world and become an integral part of the modernity and the post-modernity.

He has been brave enough in sustaining new codes or extending the existing codes. He was a winner at a particular point where the disciples of Western music fail.

Let me quote a very good example from the modern history of painting to prove my argument on the success and failure of the Western masters. John Berger, a famous American Marxist critic describes how Pablo Picasso failed in the later part of his artistic life due to the limitations of the European art world.

“Picasso should have left Europe, to which he has never properly belonged, in which he has always remained a vertical invader ….. He might have visited India, Indonesia, China, Mexico or West Africa. ….., I am suggesting that outside Europe he would have found his work”.

Khemadasa’s contribution should necessarily be understood in this paradigm, which is about to be shifted.

The complex cross-breeding of his musical heritage, the intense political basis of his art and very nature of his genius should be duly respected as he has been imaginative enough to become an artist of an emerging musical world.

End


More related articles

Reminiscence of his real-life sonata by Sunanda Mahendra (Daily News)

May his music live on! (Daily News)

දිවිමං තලාවේ පිය සටහන් (ඡායාරූපාවලියක් සහ වෙනත් ලිපි)(දිනමිණ)

Khemadasa; The “Obamian” Musician by Kusal Perara (Daily Mirror)

A serious attempt to encourage Sri Lankan opera : A review on Sonduru Warnadasi by Piyaseeli Wijegunasinghe (wsws.org)

A man on fire by Madhubhashini Ratnayake (Sunday Times)

කේමදාසයන් ගැන විවිධ කලා ශිල්පීන් දක්වන අදහස් (සිළුමිණ)


*
Previously on this blog

අද සිට නැති වෙයි මියැසියෙ දිනිඳූ … (video, funeral and Pirinivan Mangallaya)

අනික් නදකින් අපි නොවෙමු තොස!
*

අනික් නදකින් අපි නොවෙමු තොස!

| Comments

ප්‍රේමසිරි කේමදාස (1937 - 2008)
සේයාරුව Daily News පුවත්පතින්

මෙරට ජීවත් වූ අග්‍රතම සංගීතඥයා මේ ලිපිය ලියැවෙන අද (27) සන්ධ්‍යා යාමයේ අවසන් ගමන් යනවා.

මීට දෙමසකට පෙර ප්‍රේමසිරි කේමදාසයන්ගේ අවසන් ප්‍රසිද්ධ ප්‍රසංගය (public performance) බවට පත් වූ(?) අග්නි ඔපෙරා දර්ශනය නැරඹීමේ භාග්‍යය (අවාසනාවන්ත භාග්‍යය) මට ලැබුනා. එදින මහනුවර ධර්මරාජ විද්‍යාලයීය ශ්‍රවනාගාරයෙහි දී කේමදාස සූරීන් සංගීතය මෙහෙයවූ අයුරු දුටුවකුට හැඟෙන්නට ඇත්තේ දෙමසකින් මිය යාමට තිබුනු කෙනෙකු පිලිබඳ ධාරනාවක් නම් නෙමෙයි. එහි උන්නේ තවත් වැඩ කප්පරක් කිරීමට ඉස්පාසුවක් නොතිබුනු තරුනයෙක්! පසුගිය සති අන්ත පුවත්පතක් වාර්තා කල පරිදි මේ වන විටත් කේමදාසයන් සූදානම් ව සිටියේ තවත් අලුත් ම අධ්‍යක්ශිකාවකගේ අලුත් ම ටෙලි නාට්‍යයක සංගීත අධ්‍යක්ශනයටයි! වයසින් පමනක් කේමදාසයන්ට සමකාලීන වූ අන් බොහෝ කලාකරුවන් සිය අතීත ශ්‍රී විභූතියේ “හයියෙන්”, “පරන පැට්රෝල්වලින්” දුවමින් සිටි දශක කිහිපයක් තිස්සේ කේමදාස සූරීන් වැජඹුනේ “මේ දැන් නිපදවූ” සිය අලුත් ම, ජවසම්පන්න ම කෘතිය ද සමග යි. පැරනියන් විශ්‍රාම යද්දී, යටත් වෙද්දී සහ පහසු අතුරුමාවත්වලට හැරෙද්දී කේමදාසයන් අලුත් පරම්පරා කිහිපයකට උගන්වාගනිමින් ශික්ශනය කැරැ ගනිමින් සිය ඒකායන මාර්ගයෙහි ම අභීත ව පෙරට ගමන් කලා.

අවසන් වරට නිපදවූ අග්නි ඔපෙරාව කේමදාසයන්ගේ කලා දිවියෙහි ඉහල ම කූටය සනිටුහන් කල බව වුවත් කෙනෙකුට යෝජනා කරන්න බැරි නැහැ. එනයින් ගත් කල “හොද ම කෘතිය” තවත් ඉදිරියේ දී ඒමට නියමිත ව තිබුනා ද විය හැකියි!

මේ සියල්ල එසේ වුවත් කේමදාසයන්ට වැඩ කිරීමට සිදු වුනු වාතාවරනය ඔහු වැන්නෙකුට හිතකර වූවක් නොවෙයි.

කේමදාසයන්ගේ අභාවයෙන් පසු විවිධ ජනමාධ්‍ය ඔස්සේ ගුනකථන ඉදිරිපත් කල බොහෝ දෙනෙක් ඇගැයීමට පාත්‍ර කලේ මේ අද්විතීය සංගීතඥයාගේ සිනමා සංගීත භාවිතාව යි. නැතහොත් විවිධ ගීත ගැන වේදිකා නාට්‍ය ගැන සඳහන් කෙරුනා. ඔවුන් අවසානයට යන්තම් උඩින් පල්ලෙන් සිහිපත් කරනවා ඊට අමතර ව මෙහෙම ඔපෙරා, සංධ්වනි හා කැන්ටාටාවක් ද නිර්මානය කල බව. ඒ පිලිබද කිසිදු සවිස්තර ඇගැයුමක් තවම අහන්න ලැබුනේ නැහැ. මෙය අප රටේ සංගීතය වින්දනය කිරීම සම්බන්ධ ව පවත්නා ශෝකජනක තත්වයේ පිලිබිඹුවක්.

සිනමාව හා ගීතය විශයයෙහි කේමදාසයන්ගේ මැදිහත්වීම අසමසම බවට විවාදයක් නැහැ.



ඒත් කේමදාසයන් සංගීතය ගැන හිතන්න ඇත්තෙ ඒ මට්ටමින් වෙන්න බැහැ.
සංගීතය ස්වාධීන කලාවක් හැටියට, තනිව හිටගත හැකි (standalone ) භාවිතාවක් හැටියට යොදාගත් ප්‍රධානතම ලාංකික සංගීතඥයා කේමදාසයි. සංගීතය යනු වෙනත් කලා මාධ්‍යයකට, නැටුමකට හෝ පදමාලාවකට හුදෙක් තාලය ඇල්ලීමේ ද්විතියික භාවිතාවක් නොවෙයි. මේ තත්වයට වෙනත් කලාවකින් සාදෘශ්‍යයක් දෙතොත් දිය හැක්කේ වියුක්ත චිත්‍ර කලාවෙන් පමනයි.

“ඔපෙරාවක හැඟීම් ඒකක සහ දාර්ශනික සංකල්ප ගැන කතා කරද්දී අමතක නොකළ යුතු කාරණයක් තිබෙනවා. එනම් ඔපෙරාවක සෞන්දර්යය පමණක් නොව සියලු භාව හා බුද්ධිමය අවකාශ ද ගොඩනගනු ලබන්නේ සංගීතය විසින් පමණක් ම බවයි.







“පිටපත සහ ඔපෙරාව අතර සම්බන්ධය විමසීම මෙතැන දී වැදගත් වෙනවා. ඔපෙරාවක සංගීතය කියන්නේ පිටපතේ අතිරේකයක් (supplement) නොව ප්‍රධාන වියමනයි. (main text) මෙතැන දී ලිබ්‍රතෝව සහ ඔපෙරාව අතර සම්බන්ධය තිරස් ක්‍රමිකව (diachronic) හෙවත් පෙර ලියැවිල්ල, පසු ලියැවිල්ල වශයෙන් ගලා ගිය කාල මානයකින් තේරුම් ගැනීම වැරදියි. එය සංඥාක්‍රමිකව (synchronic) හෙවත් ගලා නොගිය කාල මානයකින් හෙවත් සදාතනික වර්තමානයකින් තේරුම් ගත යුතුයි.”


“ඔපෙරාවක යම් නාට්‍යමයභාවයක් දකින්නට ලැබේ නම් එය පිටපතට අයත් නාට්‍යමයභාවයක් නොව සංගීතය විසින්ම නිර්මාණය කරන ලද්දකි. එම නාට්‍යමයභාවයේ තිර පිටපත වෙන්නේ සංගීතයයි. මියැසි පෙළගැස්මයි. පිටපතින් සිදු වෙන්නේ සංගීතය හෙවත් මියැසි පෙළගැස්මට පාදක වීමයි.”

(රොහාන් පෙරේරා සහ එරික් ඉලයප්ආරච්චි ලියූ ලාංකේය සමාජය, කේමදාස සංගීතය, අග්නි ඔපෙරාව, ලලිත කලා න්‍යාය සහ සෞන්දර්යය නමැති කෘතියෙන්)

එය සංගීතය හැර අන් කිසිවක් අන්තර්ගත කර නොගන්නා කලාවක්! එහි හැඩය … සංගීතය බඳු යි!!

සංගීතයෙහි මෙකී අසහාය ස්වභාවය ගැන දෙගිඩියාවෙන් තොර සියයට සියයක විශ්වාසයක් හා අවබෝධයක් තිබූ එකම සංගීතඥයා විය හැක්කේ ද ඔහු යි. එහි අග්‍ර ඵලය අවසන් වරට නිපදවූ අග්නි ඔපෙරාවේ ස්වරූපයෙන් විද්‍යමාන වුනා. එය කේමදාසයන්ගේ සජීව මෙහෙයවීම සහිත ව වසර ගනනාවක් වින්දනය කිරීමට තිබූ අවස්ථාව අහිමි වීම මට නම් වචනයට නඟාගැනීමට නොතේරෙන තරමේ සන්තාපයක්.

අනිත් පැත්තෙන් එවැනි වූ සංගීතයක් ආස්වාදය කිරීමට අවශ්‍ය සූදානම, සංස්කෘතික හා බුද්ධිමය හැඩගැස්ම “සංගීතය” ඇසුරු කරන අතිබහුතරයක් ජනකායකට අහිමි ව තිබූ සමාජයක ජීවිතයේ වැඩි කාලයක් ගත කිරීමට සිදු වීමත් එම සමාජය වෙනුවෙන් නිර්මානකරනයේ යෙදීමට සිදු වීමත් කේමදාසයන් මුහුන පෑ ශෝචනීය තත්වයක්. උපමාවක් ගත්තොත් මේක බීරි අලින්ට වීනා වැයීමක් වගේ වෙන්න ඇති. එසේ ම උසස් සංගීතය නිපදවීමට අවශ්‍ය ද්‍රව්‍යමය සම්පත් ද ශ්‍රී ලංකාවේ පැවති වාතාවරනය විසින් සීමා කරවනු ලැබූ බව පැහැදිලියි.

කේමදාසයන් සිය සංගීත දිවිය අපට විදහා පාන්නේ පෙර අපර දෙදිග සංගීත සම්ප්‍රදායන්හි කෙලපත් ව එය සමතික්‍රමනය කිරීමක්. එම දැවැන්ත කාර්යය පැහැදිලි ව ම උඩුගං බලා ගමන් කිරීමක් වුනේ මෙහි මුල් බැසගෙන තිබුනු ආධානග්‍රාහයන්, ජාතිකවාදයන් හා පසුගාමීත්වයට එරෙහි අඛන්ඩ සටනක නොයෙදී එය සාක්ශාත් කල නොහුනු නිසයි. ඇතැමුන්ට අනුව “සිංහල ජන ගී මත පදනම් නො වූ” කිසිවක් “අපට ඔබින” සංගීතය නො වෙයි. තවත් ඇතැමුන් දෑස් පියාගෙන ඉන්දීය රාගධාරී සංගීතයෙහි තරයේ එල්ලී සිටින සෙයක් පාමින් සියලු “බටහිර” බලපෑම්වලට විරෝධය පල කෙරුවා. ඇතැම් ඊනියා දේශීය සංගීතඥයින් සතිපතා රූපවාහිනී නාලිකාවන්හි අරක් ගනිමින් කේමදාසයන්ගේ මගපෙන්වීමෙන් විකසිත වූ සොප්‍රානෝ ගායිකාවන් ඇතුලු ශාස්ත්‍රීය ශිල්පීන් අවඥාවට ලක් කරමින් විකාර රංගන පා “කෝචොක් දැමූ” අවස්ථා අනන්තයි. ඔවුනට අනුව එය “අපට ගැලපෙන” සංගීතයක් නොවෙයි!!! මේ හැමට අමතර ව කේමදාසයන්ට එදිරි ව දිය යට ගින්දර ද අනන්ත වත් ගෙනියන්නට ඇති.

මේ සියල්ල තිබිය දීත් කේමදාසයන්ගේ නිර්මාන ප්‍රවාහය සිඳී ගියේ නැහැ. පහසු අතුරු මාවත්වලට හැරුනෙත් නැහැ. යටත් වුනෙත් නැහැ.

කේමදාසයන් වෙනුවෙන් කල හැකි උපරිම කෘතගුන දැක්වීම වනු ඇත්තේ එතුමන් නැවැත්වූ තැන් පටන් පෙරට යාමට පරිශ්‍රම දැරීම යි. ඔවුන්ගේ සම්ප්‍රදානය (contribution) නැවතත් පසුගාමීත්වය හා අන්තවාදය විසින් ආපස්සට අදිනු ලැබීමට, සැඟවීමට, අමතක කරවනු ලැබීමට එරෙහි ව සටන් වැදීමයි. කේමදාසයන් අත දිගු කොට පෙන්වා හදුන්වා දුන් සංගීත සාගරයෙහි කිමිඳ සැරිසැරීමයි; රසිකත්වය වගා කැරැ ගැනීමයි; හැදෑරීමයි.

කියවන්න
* පෙරේරා, රොහාන් සහ ඉලයප්ආරච්චි, එරික්; ලාංකේය සමාජය, කේමදාස සංගීතය, අග්නි ඔපෙරාව, ලලිත කලා න්‍යාය සහ සෞන්දර්යය, ෆාස්ට් පබ්ලිෂින් (ප්‍රයිවට්) ලිමිටඩ්, කොළඹ. 2008.
* බුලත්සිංහල, ලූෂන්, කේමදාස; න්‍යාය භාවිතය සහ අරගලය, ඇස් ගොඩගේ, කොළඹ. 2000

* කේමදාසයන්ගේ ජීවන තතු -
http://en.wikipedia.org/wiki/Premasiri_Khemadasa

බ්ලොග්කරුවකුට තර්ජනය කිරීමට පෙර සිතා බැලිය යුතු දෑ : දන්නෝ දනිත්!

| Comments

ඊයේ උදේ පාන්දර 12.30ට පමන මට එක්තරා පුද්ගලයෙකුගෙන් දුරකථන ඇමතුමක් ලැබුනා. ඔහු ඉල්ලීමක් කලා. ඒ මේ බ්ලොග් අඩෙවියේ පල ව තිබූ එක්තරා ලිපියක් ඉවත් කරගන්න කියලයි.

ඔහු පිලිබඳ දරුනු විවේචනයක් මේ බ්ලොග් අඩෙවියේ කලකට පෙර පල ව තිබුනා. ඇත්තෙන් ම එම බ්ලොග් සටහනේ අන්තර්ගත වුනේ තිබුනේ ඔහු විසින් ම මට එවනු ලැබූ විද්‍යුත් ලිපියක්. තර්ජනාත්මක ලිපියක්. (මේ සිදුවීමේ පසුබිම සහ නම් ගම් එවක බ්ලොග් අවකාශයේ ගැවසුනු අය හොඳින් දන්නවා. එයින් පරිබාහිර ව මේ සිද්ධිය ප්‍රචාරනය කිරීමට මගේ අදහසක් නැහැ. නමුත් අදාල සිද්ධීය පිලිබඳ කිසියම් තක්සේරුවක් කිරීම පොදුවේ ප්‍රයෝජනවත් වේ ය කියා හිතන බැවින් මෙය ලියනවා.)

මම මේ තර්ජනයට මුහුන දිය යුත්තේ කෙසේ ද යන්න eff සහ බ්ලොග්කරුවන් සම්බන්ධයෙන් ක්‍රියා කරමින් උන් වෙනත් පිරිස් සමග කතා කොට උපදෙස් ගෙන ක්‍රියාමාර්ගයක් ගත්තා. මගේ ආරක්ශාවට. මම කලේ ඔහු එවූ ලිපිය කෙලින් ම මගේ බ්ලොග් අඩෙවියේ පල කොට මේ තර්ජනයේ ස්වභාවය පාඨකයින්ට දන්වා සිටීම යි. ඉන් අනතුරු ව ඔහු ඊට පිලිතුරු වසයෙන් එවූ තවත් විද්‍යුත් ලිපි කීපයක් ද සමුච්චය කරමින් දෙවැනි ලිපියක් ද පල කෙරුනා.

දැන් සෑහෙන කලකට පසු, කල කම් නිසි පරිදි පල දී ඇති සෙයක් පෙන්නුම් කෙරෙනවා. යකුන් ගස්වලින් බසින යාමයේ දුරකථනයෙන් ඔහු මට කියා සිටි පරිදි දැන් ඔහුගේ නම ගූගල් සෙවුම් යතුරෙන් සෙවූ කල්හි පලමු ප්‍රතිඵලය හැටියට ලැබෙනුයේ මගේ බ්ලොග් ලිපියයි! අදාල පුද්ගලයා අන්තර්ජාලයේ විවිධ වූ කටයුතු, ව්‍යාපාර, ප්‍රජා සංවිධාන ආදිය පවත්වාගෙන යන්නෙක්. ඒ සියලු වෙබ් අඩෙවි පරයා ඔහු එල්ල කල තර්ජනය පිලිබඳ ලියැවුන ලිපිය ගූගල් විසින් අංක 1ට ඔසවනු ලැබ තියෙනවා!! මෙය තමාටත් සිය පවුලේ අයටත් සිත්වේදනා උපදවන තත්වයක් බව ඔහු කියා සිටියා. සිය දියනිය පවා මේ පිලිබඳ විමසන බවත් කීවා. ගූගල් වෙත පැමිනිලි කිරීම ආදී විවිධ උපක්‍රම මගින් මෙය සෙවුම් යන්ත්‍රයෙන් ඉවත් කිරීමට ගත් වෑයම් ද අසාර්ථක වූ බවත් ඔහු අතිරේක වසයෙන් පැහැදිලි කලා.

මම මේ බ්ලොග් අඩෙවිය පවත්වාගෙන යන්නේ කාගේ වත් අඹුදරුවන්ට දුක් ගිනි දීමට හෝ පලිගැනීමේ චේතනාවෙන් හෝ නොවන නිසා මේ තත්වය සානුකම්පිත ව සලකා බලා අදාල බ්ලොග් සටහන් දෙක ඉවත් කරන්න තීරනය කෙරුවා. අදාල පුද්ගලයාගේ තර්ජනය මම පල කලේ මගේ ආරක්ශාවට මිස ඔහුට හානි ගෙන දීමේ අටියෙන් නොවෙයි. ඔහුට හානි සිදු කලේ ඔහු ම ලියූ ලිපිය යි. (ඔහුගේ ම කර්මයයි ?) ඒ නිසා මම කල්පනා කරනවා එය පල කිරීමේ අරමුන මේ වන විට ඉටු වී හමාර බව.

ඉවත් කල පලමු ලිපිය තිබූ ස්ථානය
මේ දෙවැන්න තිබූ තැන

මට පමනක් නෙවෙයි වෙනත් කිසි ම කෙනෙකුගේ අදහස් පල කිරීමේ නිදහසට එරෙහිව නැවතත් මෙවැනි අවකල්ක්‍රියාවක් ප්‍රකට කලොත් නැවතත් ලිපි දෙක සහ ඒ තර්ජන සියල්ලත් ජාලගත කරන බවට පෙරලා දැනුම් දෙන්නත් මෙය අවස්ථාව කර ගන්න කැමතියි.

නමුත් අන්තර්ජාලය හා බ්ලොග්කරනය සම්බන්ධයෙන් යමක් සාකච්ඡා නොකර මේ සටහන අවසන් කරන්න බැහැ. මෙය පුද්ගලික සිද්ධියක් නෙවෙයි. අද කාලේ ලිවීමේ හෝ අදහස් පල කිරීමේ යෙදෙන කෙනෙකුට අතීතයේ කල ස්වරූපයෙන් ම තර්ජන එල්ල කිරීම ඒ තරම් ප්‍රායෝගික නොවෙන්න පුලුවනි :D ඒවා backfire විය හැකියි. අන්තර්ජාලයේ ගැවසුනත් තව ම කරුනු කාරනා ගැන තේරුම් ගන්නෙ පුස්කොල පොත් යුගයේ ක්‍රමයට නං, ඒ කියන්නෙ රජ කාලෙ ක්‍රමයට නං ඒක ලොකු වැරදීමක්. ඒ වගේ ම කැලෑ පත්තරවලින් නැත්නම් 88-89 කාලේ ක්‍රමයට එහෙමත් නැත් නම් සුදු වෑන් ක්‍රමයට මේවා විසඳන්න කල්පනා කරන අයත් ඉන්නවා. මුද්‍රනාලය ගිනි තැබීම වගේ දේවල් කරන්නත් දැන් බැහැ නොවැ.

නමුත් අන්තර්ජාලයට මිනිසුන්ට වඩා දිගු මතකයක් තියෙන්න පුලුවන් බව මේ අය අමතක කරන දෙයක්.

මේ අතරෙ මට එක එක්කෙනාගෙ කටවල් වැහීම ගැන තව දෙයක් සිහියට එනව. අදාල නෑ වගේ පෙනුනත් ඒකත් මේකටම ඔබනව….

මාස්ටර් සහ මාගරිටා නවකතාවේ එක තැනක ගිනිබත් කෙරුනු අත්පිටපත ගැන මෙහෙම කියැවෙනව.

- මොකක් ගැනද වෘතාන්තය?
- පොන්තී පිලාත් ගැන වෘතාන්තයක්.
මෙහිදී යළිත් වරක් ඉටිපහන් දිවවල් පැද්දෙමින් පනින්නට විය, වොලාන්ද් පිපිරුමක් සේ සිනාසිණ, නමුත් කිසිවකු එම සිනාවෙන් භීතියට පත් කළේ හෝ පුදුමයට පත් කළේ නැත. බෙගිමොත් කුමන හේතුවක් නිසා හෝ අත්පොළසන්දුන්නේ ය.
- මොකක් ගැනද, මොකක් ගැනද? කවුරු ගැනද? - වොලාන්ද් සිනහව නවත්වා කතා කළේ ය : ඒ මොකක්ද? විස්මයංනකයි! ඔබට බැරි වුණාද වෙන තේමාවක් හොයාගන්න? දෙන්නකො බලන්න, - වොලාන්ද් අත්ල උඩුබැලි කොට දිගු කළේ ය.
- කණගාටුයි, මට ඒක කරන්න බැහැ, - මාස්ටර් පිළිතුරු දුන්නේ ය,
- මොකද මම ඒක පෝරණුවෙ දාල පිච්චුව.
- සමාවෙන්න, මම විශ්වාස කරන්නෙ නැහැ, - වොලාන්ද් පිළිතුරු දුන්නේ ය, - ඒක වෙන්න බැහැ. අත්පිටපත් පිළිස්සෙන්නෙ නැහැ, - ඔහු බෙගිමොත් වෙත හැරී කීවේ ය: - බෙගිමොත්, මෙහෙ දීපං වෘතාන්තය.
පූසා ඇසිල්ලකින් පුටුවෙන් බිමට පැන්න අතර ඌ ඉඳගෙන සිටියේ අත්පිටපත් ගොන්නක් මත බව සියල්ලන්ටම පෙනිණ…”
මිහයීල් බුල්ගාකොව්, මාස්ටර් සහ මාගරිටා, පරි - පසන් කොඩිකාර, විදර්ශන, කළුබෝවිල, 1998, 322-323 පිටු

ස්ටැලින්වාදී වාරනයට ලක්ව දශක ගනනාවක් සෝවියට් ලේඛනාගාර පතුලේ හැංගී තිබුනු බුල්ගාකොව්ගේ අත්පිටපත් පසුව අතීතයෙන් මතුව එන නීලමහා යෝධයින් වගේ සාහිත්‍ය ක්ශේත්‍රය අරක්ගත්තා. වාරකයෝ, තර්ජකයෝ සහ මර්දකයෝ බුරුතු පිටින් ඉතිහාසයේ කුනුකූඩයට විසි වී ගියා.