ආන්ඩුවේ හමුදා යුද මුක්ත කලාපය තුල දියත් කොට තිබෙන කුරිරු යුද මෙහෙයුම් අඛන්ඩ ව පෙරට යනවා. හටගෙන තිබෙන මානුශීය අර්බුදය මධ්‍යයේ අධිරාජ්‍යවාදී බලවතුන් රඟදක්වන භූමිකාව ඉහවහා ගිය කුහකත්වයෙන් ද බොරුවෙන් ද සමන්විත බැව් අන් කවර දාකටත් වඩා ප්‍රකට ව පේනවා. එහෙත් එක වර ම බලන්නෙකුට පෙනෙනු ඇත්තේ යුද මෙහෙයුම් පවතින කලාපයට පිවිස මානුශීය ආධාර ලබා දීමටත් සටන් විරාමයක් සඳහාත් ශ්‍රී ලංකා ආන්ඩුවෙන් ඉල්ලීම් කරන එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානය සහ වෙනත් බලවත් රටවල රාජතාන්ත්‍රිකයනුත් මහින්ද රාජපක්ශ තන්ත්‍රයත් අතර දිගින් දිගට ගමන් කරන කේවල් කිරීම් සහ ප්‍රතික්ශේප කිරීම් මාලාවක් පමනයි. එක පැත්තකින් “සිවිල් වැසියන්ගේ” තත්වය පිලිබඳ කනස්සල්ලටත් උත්සුකයටත් පත් “ජාත්‍යන්තර ප්‍රජාව”. අනිත් පැත්තෙන් “මට නැති කැක්කුමක් සුද්දන්ට කොයින්දැ”යි ගර්ජනා කරන රාජපක්ශ සිරිමතානෝ! තවත් පිරිසක් මෙය “කොටින්ට උදව් දීමේ බටහිර කුමන්ත්‍රනයක්” සහ රාජපක්ශ පාලනය පැත්තෙන් එයට එරෙහි ව යන “ජාතික අරගලයක්” හැටියටත් දැකගන්න ඉඩ තියෙනවා.
දේශපාලනය යනු හුදු ව්‍යවහාරික බුද්ධියෙනුත්(common sense) පත්තර කියවීමෙනුත් කල හැකි දෙයක් පමනක් නම් ඉහත දර්ශන පථයෙන් ඔබ්බට නොවිමසා නිහඬ වෙන්න තිබුනා. එහෙත් සමාජ දේහය පිලිබද ගැටලුවලටත් - ශරීරය පිලිබඳ ගැටලුවලට වෛද්‍ය විද්‍යාත්මක ප්‍රවිශ්ටයක් අවශ්‍ය වන්නේ යම් සේ ද - විද්‍යාත්මක හා න්‍යායික ප්‍රවිශ්ටයක් ගත යුතු වෙනවා. මේ විද්‍යාත්මක ප්‍රවිශ්ටය අනිවාර්ය ලෙස ම ඓතිහාසික අත්දැකීම්වල පාඩම් මත පදනම් වූවක්. එහෙම නැත් නම් කියවෙන්නේ හුදු ගම්මැදි හෑලි පමනයි. එවිට, අන්තිමේ දී දෘශ්‍යමානයට අපි කවුරුත් අනුගත වෙනවා.
පන්ති අවශ්‍යතා
ඔන්න පාරිභාශික පදයක්. සුව පහසු දෙයක් නම් නෙමෙයි. නමුත් රාජපක්ශ තන්ත්‍රයේත් මේ අධිරාජ්‍යවාදී මැදිහත්කරුවන්ගේත් පන්ති උත්සුකයේ තිබෙන වෙනස්කම් මොනවා ද? ජාතික ධනපති පන්තිය මෙහි දී අධිරාජ්‍යවාදී මැදිහත්වීම්වලට එරෙහි ව කිසියම් ප්‍රගතිශීලී කර්තව්‍යයක් ඉටු කරනු ඇද්ද? එසේ කිරීමට සමත් ද?
ප්‍රකාශිත අරමුනු කෙසේ වුව ද අධිරාජ්‍යවාදීන් “සිවිල් ජනතාව” වෙනුවෙන් හෙලන කඳුලුවල ඇත්ත හෙලි වුන අවස්ථාවක් තමයි එක්සත් ජාතීන්ගේ ආරක්ශක කවුන්සිලයේ සිද්ධිය. පස්සා දොරවල්වල කවර සාකච්ඡා කඳුලු හෙලීම් සිදු වුනත් අවසානයේ රාජපක්ශ තන්ත්‍රයේ යුද අපරාධ ගැන අකුරකුදු වැය නොකර ඔවුන් හුදෙක් “යටත් වන ලෙස” එල්ටීටීඊයට කැඳවුම් නිකුත් කලා. 2006 පටන් ශ්‍රී ලංකා ආන්ඩුව අඛන්ඩ ව සටන් විරාම ගිවිසුම උල්ලංඝනය කරද්දීත් මොවුන් කලේ මුනිවත රැකීම පමනයි. ඉඳ හිට කරන කෙඳිරිලි තිබුන නමුත් එල්ටීටීඊය පාර්ශ්වයෙන් කෙරෙන සටන් විරාම උල්ලංඝනයන්, ලමා සොල්දාදුවන් බඳවාගැනීම් ආදිය ගැනත් සිදු වුනේ ඒ ටික ම යි. ඒ අතර රාජපක්ශ ආන්ඩුව ද වොශින්ටනයේ “ත්‍රස්තවාදයට එරෙහි යුද්ධය” අභිවාදනය කරමින් එහි ම කොටසක් තම රට තුල ද දියත් කොට ඇති බව පුන පුනා කියමින් සිටියා.
යථාර්ථය තුල මෙරට පැවති 26 අවුරුදු යුද්ධය “ත්‍රස්තවාදයට එරෙහි යුද්ධයක්” ද? දේශපාලන විශ්ලේශක පීටර් සිමන්ඩ්ස් මෙය මනා ව සංග්‍රහ කරනවා :
සිමන්ඩ්ස් වැඩිදුර විග්‍රහ කරන පරිදි මහබලවතුන්ගේ මානුශීය ආධාර පිලිබඳ කන්කෙඳිරිය පසුපස ඇත්තටම තියෙන්නේ ආර්ථික හා මූලෝපායික අවශ්‍යතා. ඇමෙරිකානු බෝම්බ ප්‍රහාරවලින් බුරුතු පිටින් මියෑදෙන ඇෆ්ගනිස්තාන, පාකිස්තාන හා ඉරාක වැසියන් පිලිබඳ දක්වන කනස්සල්ලට වඩා වැඩි යමක් මෙරට මිය යන දෙමල ජනයා කෙරෙහි ද ඔබාමා පරිපාලනය දක්වන්නේ නැහැ. ලෝක දේශපාලනය පිලිබඳ නිර්භය විවේචකයකු ද වන නිදහස් මෘදුකාංග ව්‍යාපාරයේ නායක රිචර්ඩ් ස්ටෝල්මන් සූරීන් මේ ගැන බොහොම හොඳ වැකියක් ලිව්වා :
මේ අවශ්‍යතා සඳහා දිය හැකි නමක් තමයි කලින් උපමාතෘකාවක් හැටියට ලිව්වේ - පන්ති අවශ්‍යතා
එතකොට මහින්ද රාජපක්ශගේ ගර්ජනාවලින් පෙන්නුම් කරන්නේ ඔහුත් ලංකාවේ පාලක පන්තියත් මේ පන්ති අවශ්‍යතාවන්ට එරෙහි ව යන බව ද? මේ උස් හඬින් දේශනා කරන ජාතිකත්වය සහ දේශප්‍රේමය මෙකී පන්ති අවශ්‍යතාවන්ට ඉහලින් පවතින එකක් ද පහලින් පවතින දෙයක්ද? එහෙමත් නැත්නම් මේ දේශප්‍රේමී කතා හුදෙක් අර පන්ති වැඩපිලිවෙලට දැමූ වෙස් මුහුනක් පමනක් ද? මේ ප්‍රශ්න සාකච්ඡාවට ගැනීම ඉතා වැදගත්.
(ලියන්න වෙලාවක් තිබුනොත් මතු සම්බන්ධයි)
අදාල වෙනත් ලිපි
ලොව වටා මිලිබෑන්ඩ්ලාගේ වික්‍රම
.
දේශපාලනය යනු හුදු ව්‍යවහාරික බුද්ධියෙනුත්(common sense) පත්තර කියවීමෙනුත් කල හැකි දෙයක් පමනක් නම් ඉහත දර්ශන පථයෙන් ඔබ්බට නොවිමසා නිහඬ වෙන්න තිබුනා. එහෙත් සමාජ දේහය පිලිබද ගැටලුවලටත් - ශරීරය පිලිබඳ ගැටලුවලට වෛද්‍ය විද්‍යාත්මක ප්‍රවිශ්ටයක් අවශ්‍ය වන්නේ යම් සේ ද - විද්‍යාත්මක හා න්‍යායික ප්‍රවිශ්ටයක් ගත යුතු වෙනවා. මේ විද්‍යාත්මක ප්‍රවිශ්ටය අනිවාර්ය ලෙස ම ඓතිහාසික අත්දැකීම්වල පාඩම් මත පදනම් වූවක්. එහෙම නැත් නම් කියවෙන්නේ හුදු ගම්මැදි හෑලි පමනයි. එවිට, අන්තිමේ දී දෘශ්‍යමානයට අපි කවුරුත් අනුගත වෙනවා.
පන්ති අවශ්‍යතා
ඔන්න පාරිභාශික පදයක්. සුව පහසු දෙයක් නම් නෙමෙයි. නමුත් රාජපක්ශ තන්ත්‍රයේත් මේ අධිරාජ්‍යවාදී මැදිහත්කරුවන්ගේත් පන්ති උත්සුකයේ තිබෙන වෙනස්කම් මොනවා ද? ජාතික ධනපති පන්තිය මෙහි දී අධිරාජ්‍යවාදී මැදිහත්වීම්වලට එරෙහි ව කිසියම් ප්‍රගතිශීලී කර්තව්‍යයක් ඉටු කරනු ඇද්ද? එසේ කිරීමට සමත් ද?
ප්‍රකාශිත අරමුනු කෙසේ වුව ද අධිරාජ්‍යවාදීන් “සිවිල් ජනතාව” වෙනුවෙන් හෙලන කඳුලුවල ඇත්ත හෙලි වුන අවස්ථාවක් තමයි එක්සත් ජාතීන්ගේ ආරක්ශක කවුන්සිලයේ සිද්ධිය. පස්සා දොරවල්වල කවර සාකච්ඡා කඳුලු හෙලීම් සිදු වුනත් අවසානයේ රාජපක්ශ තන්ත්‍රයේ යුද අපරාධ ගැන අකුරකුදු වැය නොකර ඔවුන් හුදෙක් “යටත් වන ලෙස” එල්ටීටීඊයට කැඳවුම් නිකුත් කලා. 2006 පටන් ශ්‍රී ලංකා ආන්ඩුව අඛන්ඩ ව සටන් විරාම ගිවිසුම උල්ලංඝනය කරද්දීත් මොවුන් කලේ මුනිවත රැකීම පමනයි. ඉඳ හිට කරන කෙඳිරිලි තිබුන නමුත් එල්ටීටීඊය පාර්ශ්වයෙන් කෙරෙන සටන් විරාම උල්ලංඝනයන්, ලමා සොල්දාදුවන් බඳවාගැනීම් ආදිය ගැනත් සිදු වුනේ ඒ ටික ම යි. ඒ අතර රාජපක්ශ ආන්ඩුව ද වොශින්ටනයේ “ත්‍රස්තවාදයට එරෙහි යුද්ධය” අභිවාදනය කරමින් එහි ම කොටසක් තම රට තුල ද දියත් කොට ඇති බව පුන පුනා කියමින් සිටියා.
යථාර්ථය තුල මෙරට පැවති 26 අවුරුදු යුද්ධය “ත්‍රස්තවාදයට එරෙහි යුද්ධයක්” ද? දේශපාලන විශ්ලේශක පීටර් සිමන්ඩ්ස් මෙය මනා ව සංග්‍රහ කරනවා :
In reality, the 26-year conflict is not a “war on terrorism” but a communal war produced by decades of anti-Tamil discrimination on the part of successive Sri Lankan governments. Its purpose is to entrench the power and privileges of the Sinhalese ruling elites at the expense not only of the Tamil minority but the working class as a whole.
Army chief Sarath Fonseka summed up this Sinhala supremacist attitude when he declared last September: “I strongly believe that this country belongs to the Sinhalese… They [the minorities] can live in this country with us. But they must not try to, under the pretext of being a minority, demand undue things.”
In the poisonous communal atmosphere in Colombo, any ceasefire call is treated as “saving the Tiger terrorists”. The Sri Lankan establishment has reacted to international expressions of concern with barely concealed contempt. An editorial last week in the right-wing Island, for instance, dismissed the plight of Tamil civilians, declaring: “Who doesn’t know that war is synonymous with suffering?”
සිමන්ඩ්ස් වැඩිදුර විග්‍රහ කරන පරිදි මහබලවතුන්ගේ මානුශීය ආධාර පිලිබඳ කන්කෙඳිරිය පසුපස ඇත්තටම තියෙන්නේ ආර්ථික හා මූලෝපායික අවශ්‍යතා. ඇමෙරිකානු බෝම්බ ප්‍රහාරවලින් බුරුතු පිටින් මියෑදෙන ඇෆ්ගනිස්තාන, පාකිස්තාන හා ඉරාක වැසියන් පිලිබඳ දක්වන කනස්සල්ලට වඩා වැඩි යමක් මෙරට මිය යන දෙමල ජනයා කෙරෙහි ද ඔබාමා පරිපාලනය දක්වන්නේ නැහැ. ලෝක දේශපාලනය පිලිබඳ නිර්භය විවේචකයකු ද වන නිදහස් මෘදුකාංග ව්‍යාපාරයේ නායක රිචර්ඩ් ස්ටෝල්මන් සූරීන් මේ ගැන බොහොම හොඳ වැකියක් ලිව්වා :
“Sri Lanka has gone back to bombing and shelling the thousands of Tamil civilians trapped in the middle of the battle. The US could easily use unmanned reconnaissance drones to find out and tell us what is really happening, if Obama cared.”එවැනි වැඩ ගැන තඹ අලුක්කාලක තැකීමක් නැති එක්සත් ජනපදය, තැකීමක් කරන්නේ කුමක් ගැන ද? පසුගියදා ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදයේ පැවැති ව්‍යාපාරික හමුවක දී දකුනු ආසියාව සඳහා පත් කල ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපද සහකාර වෙළඳ නියෝජිත(Assistant United States Trade Representative for South Asia) මයිකල් ඩිලනේ පල කල අදහස් දෙස බලන විට තත්වය වඩාත් දීප්තිමත් ව පැහැදිලි වෙනවා. ඔවුන්ගේ උත්සුකය යුද්ධය අවසන් වූ පසු මෙහි විවෘත වන ව්‍යාපාරික හා මුල්‍ය අවකාශ ගැනයි. ඔහුට අනුව මේ වසර අවසානයේ ඇමෙරිකානු ආයෝජක කන්ඩායමක් ශ්‍රී ලංකාවේ සංචාරයක ද යෙදෙනු ඇති. අනික් පසින් ලංකාවේ භූගෝලීය පිහිටීම හේතු කොට ගෙන ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපද පාලක ප්‍රභූව මෙහි දකින මූලෝපායික වැදගත්කම. පසුගිය අවුරුදු කීපය තිස්සේ ම ඇමෙරිකානු මිලිටරියෙහි විවිධ අංශ ගිවිසුම් හා පුහුනු වැඩසටහන් ඔස්සේ මෙරට ආරක්ශක කටයුතු සමග සමීප සම්බන්ධයක් වගාකරගෙන තිබෙනවා. ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදය සිය ජාත්‍යන්තර “තරගකරුවන්” සම්බන්ධයෙන් ගන්නා පියවරවලදී මේ සබඳතා ඉතා තීරනාත්මකයි. විශේශයෙන් පාකිස්තාන දේශ සීමාවෙන් ද මෙපිටට ඔවුන්ගේ යුද මෙහෙයුම් ව්‍යාප්ත කරමින් පවත්නා සන්දර්භයක් තුල. එක පැත්තකින් වඩා තියුනු ශ්‍රම සූරා කෑමකට සරිලන “නිදහස්” වෙලඳ කලාපයක්. අනිත් පසින් ආසියාව පුරා ව්‍යාප්ත කෙරෙමින් පවතින අධිරාජ්‍යවාදී මෙහෙයුම් සඳහා මූලෝපායික නිවහනක්. ලංකාව යනු “පය ගසා ගැනීමට” උචිත ස්ථානයක්. 50 000ක් දෙනා සමූලඝාතනය කොට ආන්ඩුව “යුද්ධය ජයග්‍රහනය කලත්” මේ අධිරාජ්‍යවාදී ප්‍රවිශ්ටය වෙනස් වනු නැහැ.
මේ අවශ්‍යතා සඳහා දිය හැකි නමක් තමයි කලින් උපමාතෘකාවක් හැටියට ලිව්වේ - පන්ති අවශ්‍යතා
එතකොට මහින්ද රාජපක්ශගේ ගර්ජනාවලින් පෙන්නුම් කරන්නේ ඔහුත් ලංකාවේ පාලක පන්තියත් මේ පන්ති අවශ්‍යතාවන්ට එරෙහි ව යන බව ද? මේ උස් හඬින් දේශනා කරන ජාතිකත්වය සහ දේශප්‍රේමය මෙකී පන්ති අවශ්‍යතාවන්ට ඉහලින් පවතින එකක් ද පහලින් පවතින දෙයක්ද? එහෙමත් නැත්නම් මේ දේශප්‍රේමී කතා හුදෙක් අර පන්ති වැඩපිලිවෙලට දැමූ වෙස් මුහුනක් පමනක් ද? මේ ප්‍රශ්න සාකච්ඡාවට ගැනීම ඉතා වැදගත්.
(ලියන්න වෙලාවක් තිබුනොත් මතු සම්බන්ධයි)
අදාල වෙනත් ලිපි
ලොව වටා මිලිබෑන්ඩ්ලාගේ වික්‍රම
.