The author of this blog, Anandawardhana categorically denies having any involvement in writing, publishing and administering content of the following blogs :

Unprotected Thoughts
දෙඤ්ඤං බැටේ
Made in Sri Lanka
අමුමිරිස්
මකබාස්
සාමාන්‍යයෙන් නොකියන කතා | Taboo Subjects
Beyond Frame

Furthermore he maintains that those who conduct hate propaganda against him, claiming that Anandawardhana is the author of the above blogs, are accountable for any physical, mental or any other harm caused as a result of this propaganda.

Author of this blog believes in bloggers rights, including the right to stay anonymous as manifested in the form of internationally recognized and valid court judgments. Therefore he, by all means, does not intend to harm privacy, anonymity or any other right of any of the bloggers in question.

The Socialist Equality Party (SEP) calls on workers, young people and intellectuals to vote for its candidates in the Western Provincial Council election to be held tomorrow. The SEP is standing a slate of 46 candidates, led by Vilani Peiris, for the Colombo District. All the candidates have a record of principled struggle for the interests of the working class, based on the perspective of socialist internationalism.

This election takes place as the government perpetrates terrible crimes against tens of thousands of Tamil civilians still trapped in the no-fire zone in northern Mullaithivu district. This week alone, hundreds of people have been killed and many more seriously injured. Tens of thousands of refugees are being herded into internment camps guarded by military.

The army has launched its “final assault” on the remaining area held by the separatist Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE), with callous indifference to human life. The SEP denounces the government’s war crimes and urges working people to take a stand on behalf of the tens of thousands of defenceless, trapped men, women and children. A vote for the SEP is a vote against the government’s communal war and its ongoing assault on democratic rights and living standards.

The government’s propaganda is based on lies. It is not waging a “war on terrorism” but seeking to entrench the power and privileges of the Sinhala ruling elites at the expense of the working class as a whole. Its claims to be “liberating” Tamils from the LTTE are belied by its treatment of fleeing civilians as prisoners of war.

The SEP’s campaign seeks to unite workers—Sinhala, Tamil and Muslim—against the Sri Lanka Freedom Party (SLFP)-led government of President Mahinda Rajapakse and the entire Colombo political and media establishment that has backed his reactionary war. At the same time, the SEP gives no political support whatsoever to the LTTE, whose perspective of a capitalist state of Eelam has proven to be a bloody trap for the Tamil masses.

The SEP’s demand for the immediate and unconditional withdrawal of Sri Lankan military forces from the North and East is not to aid the LTTE. Rather, its purpose is to overcome the communal divide and unify workers in the revolutionary struggle for a workers’ and farmers’ government based on socialist policies.

Now more than ever, the working class needs to fight for its own independent class interests in opposition to all the parties of the bourgeoisie. The crushing of the LTTE will not inaugurate a new period of peace and prosperity. The recent military victories have strengthened the most right-wing sections of Colombo’s ruling elite, which is already preparing for an onslaught on the living standards of the working class.

The sharpest warning should be taken from an editorial in the right-wing Island on Thursday. Heaping praise on Rajapakse’s crimes as “life-saving surgery,” the newspaper declared: “The same method yielded impressive results in 1971 and in the late 1980s, when the South was plunged into a bloodbath. An SLFP-led government successfully put down the first insurrection and a UNP government crushed the second one 18 years later.”

The reference to the crushing of the 1971 Janatha Vimukthi Peramuna (JVP)-led uprising and again in 1989 is an ominous sign of what is in store for working people throughout the island. The state repression was not primarily directed against the JVP but against Sinhala rural youth rebelling against their impoverished conditions. The “life-saving surgery” cost the lives of at least 17,000 people in 1971 and another 60,000 in the late 1980s.

Amid a rapidly deepening economic crisis, commentators are already using the language of war to describe the measures that the government has to impose on the working class. Having bankrupted the country to pay for the war, Rajapakse has been forced to ask the IMF for a huge $US1.9 billion loan. Already the implications for workers are evident in the government’s freezing of public sector wages and jobs, new taxes, the floating of the rupee and its green light for private sector layoffs and shorter working weeks.

The Island editorial makes clear that the Colombo political establishment is well aware that such measures cannot be imposed without provoking resistance. The police-state measures, which the government justifies in the name of the war against the LTTE—draconian emergency powers, detention without trial and the operation of military-sanctioned death squads—can and will be used against workers, farmers and young people seeking to defend their living standards.

In a statement on Wednesday, Rajapakse put anyone who opposed him in the same basket as LTTE leader V. Prabhakaran. “Today there is only one enemy and two sides in the political, social and cultural spectrum. The two sides are those who support him and those who oppose him,” the president declared.

In the past period, the government has denounced striking workers and protesting farmers as accomplices of the “terrorist Tigers”. As the country’s economic turmoil worsens, it will not be long before working people are being likewise vilified as “economic terrorists” for demanding their rights and basic social needs.

Both the major opposition parties—the United National Party (UNP) and the JVP—have unconditionally backed the war. The Sinhala chauvinist JVP has long ago jettisoned its Maoist guerrillaism and become part of the Colombo establishment. Just as it has repeatedly called off industrial action and demanded workers sacrifice for the war effort, the JVP will be in the forefront of insisting that working people sacrifice for the economic good of the nation.

The two middle class radical outfits—the Nava Sama Samaja Party (NSSP) and United Socialist Party (USP)—claim to oppose the war. Both parties fundamentally reject the independent mobilisation of the working class on the basis of socialist policies, instead attempting to politically subordinate it to one or other section of the bourgeoisie. Like the LTTE, the NSSP and USP make pointless appeals to the major imperialist powers, which have backed Rajapakse’s war, to intervene and impose a ceasefire.

The NSSP and USP support the right-wing UNP as the “lesser evil” and claim that this big business party will oppose the abuses of the Rajapakse government. The UNP not only started the war in 1983 but is directly responsible for gross abuses of democratic rights, including the slaughter of Sinhala rural youth in the late 1980s. By establishing a bloc with the UNP, the NSSP and USP seek to block any independent movement of the working class, only encouraging the Rajapakse government to deepen its attacks.

The SEP urges working people to place no faith in any of the parties of the bourgeoisie or their radical apologists. We insist that the working class must rely on its own independent strength and fight for a socialist alternative to the barbarism of the profit system and the reactionary policies of its political representatives.

The cornerstone of our program is internationalism. Working people must reject all forms of nationalism and communalism—Sinhala supremacism as well as Tamil separatism—and unify to defend their common class interests. The struggle for a Socialist Republic of Sri Lanka and Eelam is inconceivable outside of the broader political fight for the United Socialist States of South Asia and world socialism.

The SEP is the only party fighting for the principles of socialist internationalism in this election. Our party was formed in 1968 as the Revolutionary Communist League (RCL) to continue the struggle for Trotskyism in Sri Lanka, which was betrayed by the Lanka Sama Samaja Party (LSSP) when it entered the coalition government of Madame Sirima Bandaranaike in 1964.

We urge all those who support our policies to vote for our candidates, study our history and program and join and build the SEP, the Sri Lankan section of the International Committee of the Fourth International, as the mass revolutionary party of the working class.

By the Socialist Equality Party (Sri Lanka)
24 April 2009

Via wsws.org

More related articles
Halt the war crimes in Sri Lanka

Hundreds dead as Sri Lankan army launches final assault

Sri Lankan SEP campaigns in impoverished Colombo suburb

Sinhala bloggeres Kalinga Athulathmudali, Waruna Perera and Thilina Gunasekare explaining Sinhala language blogging on SLBC morning show Subharathi. Click play button to listen.

කාලිංග ඇතුලත්මුදලි, වරුන පෙරේරා සහ තිලින ගුනසේකර සිංහල බ්ලොග්කරනය ගැන අද උදෑසන ශ්‍රී ලංකා ගුවන්විදුලියේ සුභාරතී වැඩසටහන ඔස්සේ කරුනු දැක්වූ අයුරු.




Download | බාගන්න http://www.archive.org/download/SinhalaBlogging/sinhalabloggers.mp3

සිංහල භාශාවේ පරිනාමය, ඉතිහාසය හා අනාගත හැඩගැසීම් පිලිබඳ සිතීමේ නිමග්න වීමේ දී අපට එක්තරා අත්තනෝමතික නොවන සැසඳීමක් කරන්න පුලුවන් මංසන්ධියක් හමු වෙනවා - අතීතයෙන්. මම ඒ අතීත අවස්ථාව සන්සන්දනය කරන්නේ බ්ලොග් අවකාශය හා අන්තර්ජාල ලේඛනයේ වර්තමාන තත්වය සමගයි.

ප්‍රථම මංසන්ධිය

දහ නව වැනි සියවසේ සිංහල පුවත්පත් හා සඟරා ආදිය මුද්‍රනය වීම ආරම්භ වුනු අවධියට අපි මඳකට ආපසු යමු. අඩසියවසක පමන කාලයක් තිස්සේ විවිධ හැල හැප්පීම්වලට ගොදුරු වෙමින් ඉහල පහල යමින් වර්ධනය වුනු මේ පුවත්පත් සඟරා ආශ්‍රිත ලේඛනය නිසා තමයි පසුකාලීන ව පෙරට ආ සිංහල නවකතාව, කෙටිකතාව ඇතුලු සාහිත්‍යාංග සඳහා සේ ම අනෙකුත් විවිධාකාර සන්නිවේදන අවශ්‍යතා සඳහා ද සුඛනම්‍ය සිංහල භාශාවක් වර්ධනය වුනේ. එම තීරනාත්මක අවධියේ සිංහලෙන් සිදු වුනු ප්‍රකාශන කටයුතු ප්‍රධාන වසයෙන් අංශ දෙකකින් සමන්විත වුනා.

1) පුරාන ප්‍රකාශන මාධ්‍යයන් හි එනම් පුස්කොල පොත් හා ජනශ්‍රැතියේ පිහිටෙන් ඒ දක්වා පැවත ආ සාහිත්‍යික අන්තර්ගතය(content) හා දැනුම, අලුත හඳුන්වා දුන් මුද්‍රිත මාධ්‍යයට පෙරලී, සංස්කරනය වී ප්‍රකාශයට පත් වීම.

2) නවතම පන්නයේ ප්‍රකාශන මාධ්‍ය එනම් පුවත්පත් සඟරා ද වෙනත් වාද විවාද සංග්‍රහ කෙරුනු ප්‍රකාශන ආදිය පැන නැඟීම.

භාශාව/ප්‍රකාශනය පිලිබඳ පෙරමුනු දෙකක්. වැඩ බිම් දෙකක්.

එලඹෙන 20 වැනි සියවසේ බුද්ධිමය - සංස්කෘතික ජීවිතය සපුරා ම අරක් ගැනීමට නියමිත ව තිබූ, බුද්ධිමය ජීවිතයේ ප්‍රධාන වැඩ බිම වූ මුද්‍රිත මාධ්‍ය සඳහා අවශ්‍ය පදනම සම්පාදනය කරනු ලැබුවේ මූලික වසයෙන් ම ඉහත අංශ දෙකෙහි නිරත වූ පුරෝගාමීන් විසිනුයි. ඔවුන් සියලු දෙනාම පාහේ පැවත ආවේ ඊට පෙර සියවසේ වැලිවිට සරනංකර හිමිපානන්ගේ පුරෝගාමීත්වයෙන් ඇවිල ගිය ශාස්ත්‍රීය ව්‍යාපාරයේ ශිශ්‍ය පුරුක් හැටියට යි. බටුවන්තුඩාවේ දේවරක්ශිත, හික්කඩුවේ ශ්‍රී සුමංගල, රත්මලානේ ධර්මාලෝක, ධර්මකීර්ති ශ්‍රී ධර්මාරාම, කුමාරතුංග මුනිදාස, ඩී. බී ජයතිලක ආදී ගිහි පැවිදි පඬිවරුන් පරම්පරා කිහිපයකගේ උර මතින් චිරන්තන සිංහල සාහිත්‍යය මුද්‍රිත මාධ්‍ය කරා ප්‍රවිශ්ට වීම ආරම්භ වුනා.

මේ අතර, පුවත්පත් සඟරා හා ඒ ඔස්සේ හටගත් වාද විවාද බස හැඩගැස්වීමෙහි ලා අතිවිශේශ කාර්යභාරයක් ඉටු කලා. මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ ලිවීමට හිඳගන්නා මොහොතේ භාශාව අහසින් කඩා වැටුනා නෙමෙයි. එදිරිවීර සරච්චන්ද්‍ර මහතා, මේ පූර්වගාමීන්ගේ කටයුතු මෙසේ තක්සේරු කරනවා -


තවදුරටත් සරච්චන්ද්‍ර මහතාට සවන් දෙමු

දෙවැනි මංසන්ධිය (වර්තමානය)

කාලයේ වැලි තලාවට ඉහලින් එසවී අද දවස මඳක් නරඹමු.

දැන් යලිත් ශතවර්ශයකට මඳක් වැඩි කාලයකට පසු සිංහල භාශා සන්නිවේදනය අර කී තත්වයට සමාන පිහිටීමක. මාධ්‍යය පිලිබඳ තීරනාත්මක හැරුම් ලක්ශ්‍යයක. ඉදිරි සියවස සංලක්ශිත වනු ඇත්තේ මුද්‍රිත මාධ්‍යය වෙනුවට (සහ එය පසෙකින් තිබිය දී) ඩිජිටල්/ඊ/විද්‍යුත් මාධ්‍යයක් ඒ තැන ගැනීම විසින්. කියවීම, අධ්‍යයනය, සන්නිවේදනය පමනක් නොව සාහිත්‍ය කලා ආදිය පිලිබඳවත් මෙය තීරනාත්මක යි. ජාලගත කෙරුනු, විද්‍යුත් ආකාරයෙන් ගබඩා කෙරුනු පරිගනකගත අන්තර්ගතයක් ප්‍රධාන වැඩ බිම බවට පත් වෙමින් පවතිනවා.

මේ පරිවර්තනීය අවස්ථාව රූපාකාරයෙන් 19 වැනි සියවසේ සිදු වූ සංක්‍රාන්තියට බෙහෙවින් සමාන යි.

නැවතත් අංශ දෙකක වැඩ අවශ්‍ය යි : එක් පැත්තකින් මෙතෙක් පැවති සාහිත්‍යික අන්තර්ගතය හා දැනුම නව මාධ්‍යයට පරිවර්තනය කල යුතුයි. අනිත් අතින් නව මාධ්‍ය හැටියට අන්තර්ජාලය තුල බ්ලොග්කරනය, ඊ පොත් හා දෙවැනි පරපුරේ (web 2.0) වෙබ් ප්‍රකාශන අවකාශ දියුනු තියුනු වෙන්න ඕනෑ.

දැන් මගේ උපකල්පන සහ පෙරදැකීම් කීපයක් - මෙයට විරුද්ධ වන්න ඔබට අයිතියක් තියෙනවා. නමුත් මේ මම ඒත්තු ගෙන සිටින ආකාරය :

දැන් මෙතෙක් මුද්‍රිත මාධ්‍යය තුල ගැබ් ව පැවති දැනුම හා සාහිත්‍යය මේ අලුත් මාධ්‍යය තුලට රැගෙන යාමේ ඓතිහාසික අභියෝගය ඉදිරිපත් ව තිබෙනවා. මෙය ඉටු නොකල හොත් සිංහල සාහිත්‍යයේ මහාර්ඝ උරුමය එලඹෙන සියවස්වල ඉපදෙන පරම්පරාවන්ගේ ජීවිතවලින් දුරස් වූ කෞතුක වස්තූන් සමුදායක් බවට පත් වනු නිසැක යි. ලේඛකයින්, විවිධ ක්ශේත්‍රවල ප්‍රවීන වියතුන් මේ අවකාශයට ඇතුලු වී වැඩ කිරීම ඒ නිසා තීරනාත්මක වැදගත්කමක් දරනවා. සිංහල භාශාවෙන් ජාලගත කොට තිබෙන අන්තර්ගතයෙහි ප්‍රමානාත්මක හා ගුනාත්මක තත්වය ඉහල දැමීමේ වෙන කෙටි මඟක් නැහැ.

ඒ සමග ම මේ නව මාධ්‍යය තුල භාවිතය සඳහා අපේ බස, අවස්ථාවෝචිත ව “සැකසී ඒම” අවශ්‍ය යි. නොවැලැක්විය හැකි ලෙස, අපේ භාශාවේ ද්විරූපතාව ආශ්‍රිත ගැටලු හේතුවෙන්, වඩාත් සුඛග්‍රාහී, සන්නිවේදනය පහසු කරවන වර්ධනයක් ඉල්ලා සිටිමින් බස කැරලි ගසනවා. බසේ “ස්වාභාවික” වර්ධනය පවතින්නේ මේ ද්විරූපතාව අවම කිරීමේ දිශාවට යි. තවදුරටත් තිරිංග දමා තද කරගෙන සිටින, ද්විරූපතාවේ වත්මන් ස්වරූපය, වාන් දොරටු බිඳගෙන එන සන්නිවේදන ප්‍රවාහය විසින් නියත වසයෙන් පරසක්වල ගසනු ඇති. අද මම කිව්වා කියලා හිතා ගන්න :P මෙන්න මේ අංශයේ දී තීරනාත්මක ම කාර්යභාරය ඉටු කරමින් සිටින්නේ ද ඉදිරියේ දී ඉටු කරනු ඇත්තේ ද සිංහල භාශා බ්ලොග්කරුවන් විසින්. දැනට මත් බ්ලොග්කරනයෙහි උපයුක්ත භාශාව අතිවිශාල පීඩනයක් අන් සියලු අන්තර්ජාල ලේඛන මත ඇති කරමින් සිටිනවා. මෙය ඉදිරියේ දී තවතවත් තියුනු වේවි, ඒ ගැන සැක නෑ.

ඉහත පසුබිම තුල තබා නිරීක්ශනය කරන විට, අද සිංහල බ්ලොග් අවකාශයේ සිදු වන වාද විවාද හා කලබගෑනි සියල්ල ඉතා වැදගත් ඓතිහාසික සංසිද්ධින් බව (ඒවා මධ්‍යයේ සිටිමින් ම) මම කල්පනා කරනවා. ඒක අධිතක්සේරුවක් නෙවෙයි. මම බ්ලොග්කරනය ගැන මේ තරම් “සීරීයස්” ඒකයි :-)

—

[කලකට පෙර ලියූ සටහන් තුනක් ( 1*, 2*, 3* )නැවත සකස් කර මෙසේ පල කලේ මෙකී කරුනු කාරනා වැඩි දෙනාගේ අවධානයට ලක් කරනු පිනිසයි.]

අදාල විය හැකි තවත් ලිපි
*මූර්ධජ ඉවරයි
*කතා කරන භාෂාවේ වියරණය, සිංහල භාෂාවේ අනාගතය සහ මහාචාර්ය නන්දසේන රත්නපාල
*කතා කරන බාසාවේ වියාකරනයක් තියෙනවා, ඒ වගේම ශෛලියකුත් තියෙනවා


.

මේ පින්තූරවල තියෙන්නෙ මම පොඩි කාලේ හැදුන වැඩුන ප්‍රදේශය. හදිසියේ ගත්ත පින්තූරවලින් කොහොම දැනෙනවද මන්දා. ඒත් ඇත්තටම එහෙ ගියාම නං දකින්න ලැබෙන්නෙ බොහොම බියකරු දර්ශනයක්. වර්ග කිලෝමීටරයක් විතර කුඩා ප්‍රදේශයක් ඇතුලත ජංගම දුරකථන කුලුනු හතරක්. ජාල හතරක්. එතන විතරක් නෙමෙයි හතර වටේට ම තත්වය ඒකයි. ඉතා ම මනස්කාන්ත භූ දර්ශනයක් ව පැවති ප්‍රදේශය පුරා ම දුරකථන කුලුනු අරක්ගෙන. ඉස්සර නං මේ අහසේ දකින්න ලැබුනේ සරුංගල් විතරයි.

මම කියන්නෙ සරුංගල් විතරක් උඩ ගියාම ඇති කියල නං නෙවෙයි. මේ පාරිසරික ව්‍යසනය අවම කරගන්නේ කොහොම ද?

විදුලි සන්දේශ නියාමනය යන්නෙන් අද අදහස් වෙන්නෙ මොකද්ද කියලා මම හරියට දන්නෙ නැහැ. නමුත් විවිධ විදුලි සන්දේශ සේවාවන්ට අවසර ලබා දීමේ සිට ප්‍රමිතීන් අධීක්ශනය ආදිය හරහා ඒවාගේ කටයුතු සියල්ල නියාමනය කරන ආයතනයක් හැටියට විදුලි සන්දේශ නියාමන කොමිසම මට පෙනෙන්නේ. ඉතින් මේ රට පුරා කනු හිටුවීමේ ක්‍රියාවලිය එවැනි ආයතනයක අධීක්ශනයට ලක් කරන්න බැරි ඇයි? හැබැයි දැන් නම් ප්‍රමාද වැඩි වෙන්න පුලුවනි. අනික එවැනි රාජ්‍ය මැදිහත් වීමක් ඊනියා නිදහස් ආර්ථිකයට නොගැලපෙන්න පුලුවනි.

කෙසේ වෙතත් මගේ යෝජනාව මේකයි. දුරකථන කුලුනු ඉදි කිරීම ලාභය පිලිබඳ දෘශ්ටි කෝනයෙන් නො ව පාරිසරික හා මහජන යහ පැවැත්ම පිලිබඳ දෘශ්ටිකෝනයෙන් පිවිසිය යුතු කටයුත්තක්. එනිසා මුලු දිවයිනට ම බලපාන එක කුලුනු ජාලයක් විදුලි සංදේශ නියාමන කොමිසම හෝ එවැනි මධ්‍යගත අධිකාරියක් යටතේ ස්ථාපනය කොට සිය සේවාව පුලුල් කරන සෑම දුරකථන ජාලයකට ම එම කුලුනු කුලියට දිය හැකියි. එවිට අපේ ගමට ලැබෙන්නේ එක දුරකථන කුලුනක්. “ඒක හරි ම සිම්පල් ප්ලෑන් එකක්” :P එහෙම කරන්න තාක්ශනික බාධකයක් තියෙනවද? දන්න අය ඉන්නවා නම් කියන්න. එහෙම නොකලොත් මේ කනු සම්භාරය මේ පොඩි දූපතට දරන්න බැරි මට්ටමට එනවා ඉතා ම ඉක්මනින්.

.