පසුගියදා අවසන් වුනු විස්සයි විස්ස ක්‍රිකට් ලෝක කුසලාන අවසාන පූර්ව තරග දෙක ඉතා අභූතරූපී ආකාරයෙන් එකිනෙකට වෙනස්. පාකිස්තානයත් ඕස්ට්‍රේලියාවත් අතර තරගය වෘත්තීය ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාවේ අසිරිය විදහා පෑ අමතක නොවන අවස්ථාවක් වූ අතර ශ්‍රී ලංකාව හා එංගලන්තය අතර තරගය ක්‍රීඩාශීලීත්වයෙන් තොර පුද්ගලවාදයේත්, දේශපාලන කුජීතභාවයේත් අපකීර්තිමත් කලු පැල්ලමක් හැටියට ඉතිහාසයට එකතු වෙනවා. දිස්ත්‍රික් ලැයිස්තුවෙන් නොනැවතී පිතිකරු ලැයිස්තුවේත් පෙරමුන ගත් ආරම්භක පිතිකරු පාර්ලිමේන්තු මන්තිරි තැන අනුව යමින් හැකි තාක් අඩු ලකුනු ගනනකට දැවී යාමේ තරගය අවසන් වූ වහා ම හැකි තාක් වේගයෙන් ලකුනු ලබා දීමේ තරගයට අවතීර්න වුනු පන්දු යවන්නන් සිය වගකීම සම්පූර්න කලා. අන්තිමේ දී කෙවින් පීටර්සන්ට තිබුනේ අතපය හිරි ඇරෙන තුරු තන තිල්ලේ පහලට ඇවිද එමින් පිත්ත වැනීම විතරයි. අඩු තරමේ ක්‍රිකට් ගැන මෙලෝ හසරක් නොතේරෙන මට පෙනුනේ එහෙමයි. ඒ ඇත්තෝ අපට වඩා බොහෝ ම දුරදිග හිතලා තීරන ගන්න නිසා ගරු මන්ත්‍රීතුමන්ලාටත්, සියලු දෙයෙහි හසල රාජරාජ මහාමාත්‍යාදීන්ටත් මේක වෙනත් විදිහකට පේන්න ඉඩ තියෙනවා.
දශක ගනනාවකට පසු එංගලත්ත ක්‍රිකට් කන්ඩායම තුල හටගෙන තිබෙන පුනරුත්ථානය පසු පස සිටින ප්‍රධානතම නියමුවෙක් තමයි ඇන්ඩි ෆ්ලවර්. ඔහු සිම්බාබ්වේ කන්ඩායමේ ක්‍රීඩකයකු වසයෙන් හිටි අවධියේ එරට වර්ධනය වුනු තීරනාත්මක දේශපාලන වාතාවරනයට අභීත ව ප්‍රතිචාර දැක්වීමේ හේතුවෙන් එරට කන්ඩායමෙන් ද අවසන රටින් ද ඉවතට විසි වී ගියා. 2003 වසරේ දී ඔහුත් ක්‍රීඩක හෙන්රි ඔලොංගාත් ඒකාබද්ධ ව නිකුත් කල නිවේදනය අදටත් ජාත්‍යන්තර ක්‍රිකට් ක්ශේත්‍රයේ නොමැකෙන මතක සටහනක් හැටියට පවතිනවා. සිම්බාබ්වේ ජනපති රොබර්ට් මුගාබේගේ ඍජු ආශිර්වාදය ඇති ව ලිහා දමනු ලැබූ වර්ගවාදී ප්‍රචන්ඩත්වයට හා අමන දේශපාලන පිලිවෙත්වලට එරෙහි ව ආස්ථානයක් ගන්නත් ප්‍රසිද්ධියේ ඒ වෙනුවෙන් පෙනී සිටින්නත් හැකි වීම ම ෆ්ලවර් චරිතය ගැන අපට බොහෝ දේ කියාදෙනවා.
ඉතින් මේ ගැන මේ වෙලාවෙම මතක් වුනේ අපේ රටෙත් දැන් දේශපාලන තීන්දු ගන්න බය නැති, ඒවා ක්‍රිකට් පිටියටත් අරගෙන යන “නිර්භීත” ක්‍රීඩකයින් බිහිවෙලා ඉඳීමත් ඔවුන් ඇන්ඩි ෆ්ලවර්ගේ ගෝල පිරිසට එරෙහි ව ඉහත කී වික්‍රමය පෑමත් නිසයි. මේ වගේ වෙලාවක ලැජ්ජා නැතුව මිලියන ගානක් දෙනා අබියස ක්‍රීඩා පිටියට පිවිසෙන්නත් මොන තරං ධෛර්යයක් තියෙන්න ඕනැද? ඒ ධෛර්යයයි ඇන්ඩි ෆ්ලවර්ට තිබුන ධෛර්යයයි අතර මොන තරම් වෙනසක් තිබුනත් ඒ දෙකට ම කියන්නෙ ධෛර්යය කියලා තමයි.
දශක ගනනාවකට පසු එංගලත්ත ක්‍රිකට් කන්ඩායම තුල හටගෙන තිබෙන පුනරුත්ථානය පසු පස සිටින ප්‍රධානතම නියමුවෙක් තමයි ඇන්ඩි ෆ්ලවර්. ඔහු සිම්බාබ්වේ කන්ඩායමේ ක්‍රීඩකයකු වසයෙන් හිටි අවධියේ එරට වර්ධනය වුනු තීරනාත්මක දේශපාලන වාතාවරනයට අභීත ව ප්‍රතිචාර දැක්වීමේ හේතුවෙන් එරට කන්ඩායමෙන් ද අවසන රටින් ද ඉවතට විසි වී ගියා. 2003 වසරේ දී ඔහුත් ක්‍රීඩක හෙන්රි ඔලොංගාත් ඒකාබද්ධ ව නිකුත් කල නිවේදනය අදටත් ජාත්‍යන්තර ක්‍රිකට් ක්ශේත්‍රයේ නොමැකෙන මතක සටහනක් හැටියට පවතිනවා. සිම්බාබ්වේ ජනපති රොබර්ට් මුගාබේගේ ඍජු ආශිර්වාදය ඇති ව ලිහා දමනු ලැබූ වර්ගවාදී ප්‍රචන්ඩත්වයට හා අමන දේශපාලන පිලිවෙත්වලට එරෙහි ව ආස්ථානයක් ගන්නත් ප්‍රසිද්ධියේ ඒ වෙනුවෙන් පෙනී සිටින්නත් හැකි වීම ම ෆ්ලවර් චරිතය ගැන අපට බොහෝ දේ කියාදෙනවා.
ඉතින් මේ ගැන මේ වෙලාවෙම මතක් වුනේ අපේ රටෙත් දැන් දේශපාලන තීන්දු ගන්න බය නැති, ඒවා ක්‍රිකට් පිටියටත් අරගෙන යන “නිර්භීත” ක්‍රීඩකයින් බිහිවෙලා ඉඳීමත් ඔවුන් ඇන්ඩි ෆ්ලවර්ගේ ගෝල පිරිසට එරෙහි ව ඉහත කී වික්‍රමය පෑමත් නිසයි. මේ වගේ වෙලාවක ලැජ්ජා නැතුව මිලියන ගානක් දෙනා අබියස ක්‍රීඩා පිටියට පිවිසෙන්නත් මොන තරං ධෛර්යයක් තියෙන්න ඕනැද? ඒ ධෛර්යයයි ඇන්ඩි ෆ්ලවර්ට තිබුන ධෛර්යයයි අතර මොන තරම් වෙනසක් තිබුනත් ඒ දෙකට ම කියන්නෙ ධෛර්යය කියලා තමයි.